Nasrudin & Pernando

Nasrudin eta bere emaztea tirabira eta kalapitan ari dira. Azkenean, andreak erraten dio : – Nasrudin, zoaz kanpora ! Eta oinez ibil zaitez, lasaitu arte!

Gure gizona etxetik ateratzen da, eta… Zer egin? Beraz bai. Emazteak eskatu diona eginen du. Hiria osoki oinez zeharkatzen du. Baserri ingurunean sartzen da. Eta bere bidetik jarraitzen du. Gaua etortzean, Aksehir aldeko mendietara hurrandu eta, ez da ibiltzetik gelditzen. Hiru egunez horrela doa, ibilian ibiliz, beti aitzina. Eta hantxe, zelai bateko basamortuan zaldizko bidaiari bat topatzen du.

– Aksehir herrira zoaz? galdegin dio Nasrudinek

– Bai, bihar gauerako hara helduko naiz.

– Zoaz otoi, Khadidja nire andrea ikustera. Agurtu eta gero, galdetu egiozu nire partez, urrunago joan behar dudanez oraindik, ala, noiznahi gelditu naitekeen!

Hori hala bada halabiz, hala ez bada halatsu!

Pernandoren etxeko tximinian ez dute egur adartxo bat ere sua pizteko. Zer egin? Gure gizona egur bila joaten da. Oihanean egur mozten ari delarik  gazte multzo bat hurbiltzen zaio. Eta erraten diote:

– Pernando, gaurko egunez zu lanean?

– Zer egun da, ba?

– Azkarateko pesta eguna, gizon!

– A putxas! Ez nuen batere gogoan!

Pernandok tresnak eta egurrak hortxe berean uzten ditu. Eta gazteekin Azkaratera doa.

Lau egunez ez da etxeratzen. Bosgarren egunean itzultzen da. Mari-Joxepa kanpoan aurkitzen du, lanean ari dela. Bere andrea kopetilun eta isilik dago. Zer gertatzen zaio ? Ez du elerik egiten. Mututurik ote da?

Orduan gure gizona herriko erretorearen gana doa.

– Jauna, gure etxean gaitz handi batek jotzen gaitu. Nire emaztea hitzik gabe dago.

– Gaixoa! Zer gertatzen zaio, ba?

– Ahaleginak egin ditut. Baina, ez da gehiago mintzatzen!

– Zerbait egin behar dugu. Goazen berehala ikustera!

Pernandoren etxera heltzen dira. Eta Mari-Joxepak erretorea ikustean botatzen dio:

– Erretore jauna! Zu hemen gaindi? Eta Pernandok orduan:

– To! Orain hitz egiten du! Sendatu duzu, jauna. Hau da mirakulua, hau!