Bizi naiz munduan, aspaldi handian.
Beti trixtezian, penak bihotzian:
Amodiotan nintzan izar batekilan
Hura ezin ikus plazer dudanian,
Ez baitut etxian ez eta herrian.
Aira banindadi ainara bezala,
Ardura joan naite maitearen gana:
Nere pena-xangrinen hari erraitera
Bai eta doloren hari salatzera,
Haren ait’amekin solas egitera.
Izan niz Barkoxen kusiaren etxen,
Ahuñaki jaten segur ona baitzen:
Kostaletak errerik, biriak egosirik,
Ogia muflerik, arnoa gozorik;
Han etzen eskasik, maitea, zu baizik…!
Herrikoia